Wanneer Papa de diagnose kanker krijgt.

Wanneer Papa de diagnose kanker krijgt.

Van (ex) kankerpatiënt  tot naaste.

Van dochter tot bondgenoot.

23 december 2020. Papa zijn verjaardag. Een hoogdagje normaliter, alléén die dag was anders.

Na een gastroscopie, kreeg hij de diagnose “slokdarmkanker”. Het nieuws werd hem medegedeeld op z’n nieuwe normaal, weliswaar in “corona-stijl” Alléén!! Terwijl mama en ik met onze mindset op 100 procent positief op hem waren aan het wachten in de auto, kreeg hij dit verdict.

Mensonwaardig hard, een donderslag bij heldere hemel. Een slag in het gezicht. De grond die onder onze voeten wegschoof. Zwart voor de oogjes, een rollorcoaster die volle vaart in actie trad. Vastklikken en gaan!!!

Verdomme, neen! Waarom? Waarom mijn papa? Dit kan niet! Dit mag niet! Mijn rots in de branding, onze steun en toeverlaat. Papa familias. Zo’n sterke man die kanker heeft. Onmogelijk!!!

Ja, ik heb toch wel even de tijd nodig gehad om dit te kunnen plaatsen. Zelf ging ik in 2012 en 2016 doorheen een oncologisch proces. Positieve mindset, focus op genezing, hoge vibratie, je alléén maar laten omringen door positiviteit. Naast, tussen en gedurende het oncologisch behandelplan een goed ingecalculeerd  ontspanningsplan dat het traject alléén maar ten goede kwam en alles dragelijker zou maken.

Maar nu was het anders. Ik stond niet in de ring, maar stond er verdomme naast. Alléén maar toekijken, niets kunnen doen, enkel vertrouwen op het medische team waardoor hij de komende maanden omringd zal worden en geloven op een fantastisch goed verloop van heel zijn traject.

Ik werd me ervan bewust dat ik met heel mijn goede raad hem een “overload” gaf aan informatie, tips en tricks. Want ja, ik heb daar ook gestaan papa! Maar niets is minder waar. Nope, dit was alles behalve goed. Eerlijk, ik denk dat als ze destijds met zulk aanbod voor mij hadden gestaan, had ik zeker even te kennen gegeven van … jongens!! Rustig, alles komt altijd goed! Intussen ook mijn levensmoto. Iedereen is uniek, en ieder zal zulk traject op zijn of haar manier beleven en doorstaan.

Tja, intussen weet ik als geen ander dat de positie van kankerpatiënt niet evident is, maar dat de positie van naasten ook niet de meest evidente positie is. Deze positionele plek van onmacht heeft me vooral geleerd, dat het enige je kan als naaste “er zijn”. Er zijn op alle mogelijke manieren. Subtiel en compleet aanwezig zijn.

Innerlijk moet ik even lachen bij het schrijven van deze zin. Subtiel en compleet aanwezig zijn. Toen ik destijds zelf in de ring stond, vond ik het “ok” dat iedereen subtiel en compleet aanwezig was. Nu betrap ik me erop dat ik vooral “compleet” aanwezig wil zijn, hihi.  

Ondertussen heb ik mijn plekje weten te vinden, ja “subtiel aanwezig”. Een positie die ik heb leren kennen, maar vooral nog meer heb leren waarderen en respecteren.

Intussen zit papa midden in zijn behandelprotocol. Het gaat hem goed, we blijven positief en gaan er samen als gezin tegenaan. Samen sterk en alles komt altijd goed!